نقدی بر غزل "گناه عشق" حسین احسانی فر(رهای لنگرودی)
"برگرد خوبِ من! قدمی اشتباه کن
حتی بیا به خاطرِ عشقت گناه کن!"
متأسفانه، مطلع غزل، با وجود" خوبِ من!"، خوب آغاز نمی شود و با حشو همراه است.
در مصراع نخست، معشوق، تأکید دارد که معشوقه اش برگردد و با وجود این، عبارت " حتی بیا" در مصراع دوم، زاید بر کلام بوده و از سویی، غزل با مستقیم گویی و شعارزدگی آغاز می شود و جالب این که در مصراع پایانی، غزل شکل "ردالمطلع بالنتیجه ای" به خود می گیرد و شاعر، بیانه صادر می کند مهر تأییدی نیز بر آن می زند!
در بیت سوم:
"حالا که صبر و اشک، براهینِ محکمی ست...
چشمانِ خیس و منتظرم را گواه کن"
نخست این که واژه ی " براهین" دست کم در این اثر، " زمخت" نشسته است و بعد، شاعر برای بیان "صبر و اشک "، در ذهن مخاطب، هیچ قرینه‌ و نشانه ی قابل دفاعی از خود نشان نمی دهد و کلمه ی " حالا" نیز برای پرکردن وزن در شعر جای می گیرد.
همزمان، قافیه و ردیف در مصراع" چشمانِ خیس و منتظرم را گواه کن " کهن گرایی را بر شعر تحمیل کرده است؛ چرا که " گواه کردن" به معنی امروزی " شاهد گرفتن " به ضرورت قافیه و ردیف، آورده می شود.
متأسفانه باید بپذیریم، مستقیم‌گویی و شعارزدگی و حرف‌های خطی، سبب شده است با غزلی کاملاً عادی و فاقد نکته‌پردازی و شاعرانگی روبرو باشیم و اما از آن جایی که با توانایی های فراوانی از شاعر گرامی در خلق غزل سراغ دارم، حتم این سروده از غزلیات نخستین وی بوده است.
برای همشهری عزیز، جناب حسین احسانی فر (رهای لنگرودی)، شاعر خوش آتیه و پرکار سایت موفقیت روز افزون آرزومندم.

سلام
و درود بر رها لنگرودی عزیز
موید و پیروز باشید
ان شاء الله تعالی

در ضمن این مصراع را هم می شود این گونه گفت:
حالا که صبر و اشک، دلیل موجّهی است...

درود
من هم با نظر آقای خانی لنگرودی موافقم. شعر در سطح حرکت می کند.خواننده را مجاب نمی کند، با اتفلقی در این شعر رو برو نمی شویم. رستاخیزی در واژه ها رخ نداده است.