من های های تند بارانم                   اندازه ی ابر زمستانم
باید بیایی تا نفس مانده                    درپوشش جانت بپوشانم
هیزم بیاور قامتم یخ کرد                  شعله بزن جسمم بسوزانم
دیگر صدایی در جهان مانده ؟          شرمنده و سر در گریبانم
می سوزم از تب در حریم شب         آواره ی اقلیم هذیانم
هر جور می خواهی مرا دریاب        یا در خُم چشمت بغلتانم
جامه دریدم پیکرم پیداست             اینم شبیه قلب عریانم
عمریست من سرگشته و حیران         وامانده ام دیگر نچرخانم
دور حریمت پَر کشیدم من              پَرپَر شدم بازم بگردانم
از دودمان شب گذر کردم              در صورت خورشید بنشانم
درکوچه ها با سایه ات بودم            حالا فقط در بند زندانم
ای کاش تنها تر ز من بودی            بازم بیا در خواب نسیانم
می سوزم از درد دغل بازی            دائم تلاطم رو به طغایانم
هم شب زده ، هم مست تنهایی        زیر هجوم باد و توفانم
یک لحظه با من مهربان هستی          از روی خندانت نترسانم
یک عمر با من اخم می کردی         ز چشم تو تردید می خوانم
من وصله ی ناجور دنیایت               دل را فلک کردی نلرزانم
با من مدارا کن کمی اینک               نزدیک تر از خط پایانم
لُختم کن و سیلی بزن برعشق             اینگونه جانم را نسوزانم  
یکبار قلبم را نشان کردی                   نابود گشتم سخت ویرانم
حالا که من هم مدعی هستم              هم سفره ی زاغ چنارانم
تو زخم ناسور دلم گشتی                  رویای شبهای غزل خوانم
این درد انسان بودنم کُشتم               آخر چرا من جزو انسانم؟

        (نیلوفر)