برخیز و روشن کن چراغ آسمان را

بیدار کن با مهربانی باغبان را

آهسته گلهای وجودت را صدا کن

از خواب نازک لاله هایت را جدا کن

آنگاه مهر مادری ات را نشان ده

گهواره گلپونه ی خود را تکان ده

*

حالا ولی ای مادر گلهای پرپر

از گوشه خانه کمی گندم بیاور

دل را به صاحبخانه دلدار بسپار

از چاه دلتنگی کمی هم آب بردار

یکبار دیگر همتی کن از دل و جان

دستاس را با پاره های دل بچرخان

وقتی تنور عاشقی دارد زبانه

نانی مهیا کن برای اهل خانه

عالم به قربان تو و کاشانه تو

پایان ندارد کارهای خانه ی تو

همراه کن با خود یکی از یارها را

تقسیم کن با «فضه» حجم کارها را

*

بانوی صبر و سادگی و استقامت

پل بسته ای بین نبوت تا امامت!

هرگز نکردی شکوه ای از درد بازو

هرگز نگفتی با علی از زخم پهلو

در سینه خود شوق بی مانند داری

از در که می آید علی (ع) لبخند داری

ای مخزن الاسرار!‌ ای آیینه راز

کم کم بیا آن سفره دل را بیانداز

بر سفره ی مهرت برای شام حیدر

نان و نمک را با کمی خرما بیاور

اینک صدای در می آید؛ از دل و جان

تقسیم کن افطار خود را با گدایان

*

ای آنکه اشکت چون اناری دانه دانه

شرح دعایت از کران تا بیکرانه

هر چند خسته ، نیمه های شب بپا خیز

در جان هستی شورشی دیگر برانگیز

پروردگار آسمانها را صدا کن

آهسته آهسته به زیر لب دعا کن

گلهای خودرو، تشنه و بی ادعایند

همسایه ها محتاج دستان دعایند

غرق تلاطم مثل امواجند مردم

قدری دعا کن سخت محتاجند مردم

(سعیدی راد)