هم کيش بهارانم  همسفره ي بارانم

دلبسته ي آواز آن مرغ غزلخوانم

بنچاق دل خود را دست صنمي دادم

او صاحب جان و من در هيئت مهمانم

دروازه ي قلبم را روي همگان بستم

عمريست که شيداي آن سرو خرامانم 

گه ناز و ادا دارد ، گه جور و ‌جفا دارد

گه جانب ما دارد من گوش بفرمانم

گيسوي پريشانش با باد صبا رقصد

در پيچ و خم زلفش از واهمه پنهانم

ترسم که بدان سامان طوفان بلا خيزد 

تا وقت سحر زين غم من سر به گريبانم 

نه ميل جفا دارم نه شوق دعا دارم  ...

خود نيز در این وادي سرگشته و حيرانم

تنها هنر دستم شعر و غزلي ساده ست

جانا تو بزرگي کن ... آشفته نگردانم