کسی که در شب ِشعرش شکست شاعر شد
غزل به سوگ غرورش نشست ، شاعر شد
 
کسـی که فرصـت تنـهائی اش فراوان بود  
و دل به صحبت ِمردم نبـست شاعر شد
 
من از ارادت ِ طبعم به شعر می گویم
کسی که از همه رندانه رست شاعر شد
 
هزار و یک شب ِ غصه ، هزار و یک قصه
نوشته -گرچه برایش کم است - شاعر شد
 
کسی که علقه ی او را سرود ِ سرمستی
از این جهان فسونگر گسست شاعر شد  
 
فروتنانه به کرسی عشق هر که نشست
همینکه در شب شعرش شکست شاعر شد