تحفهٔ درویشی برای عالیجناب لسان الغیب خواجه حافظ شیرازی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(۱)
جان و دل با حافظ شیرِین سخن محشور باد
شعـــــــرِ تَر دارد ،گهی منظوم و گه منثور باد
وزنِ "لاحول ولاقوه" به ابرویِ کجـــــــــــــش
چون ترازویِ ربــــــاعی شاخص و مشهور باد
از دوبیتی نگاهـــــــش چشمِ بد باشد به دور
چشمِ بد از جلوهٔ حُســـــــــنِ کلامش کور باد
هردو مصــراعِ لبش شُــــربِ مدامِ شاعراست
در انار و سیبِ ســرخِ چامه‌هایـــشِ شور باد
خرمنِ موی‌اش که در دستانِ باد است منتشر
با صبــــــا در گوشــــــهٔ شهناز و یا ماهور باد
خالِ هنـــــــــدوی‌اش اگر قتل‌الرجالی می‌کند
شیرِشمشیـــــرش به کشتاری چنین مأمور باد
گوشوارهٔ غـــزل دارد به گوشِ شعــــــــرِ خود
سعـــــــدی و شیـــــرِاز با ابیات او مسرور باد
یاد بادا صحبتِ پیــــــــــــر مغانی که بگفت :
دارِ عــــزت بهتر از کابینـــــــــــــهٔ منصور باد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(۲)
حافظ غزل می‌خواند ومن‌هم گوش می‌دادم
دل را به آن شـــــــــــاخِ نبات هوش می‌دادم
نبضِ غــــــزل در دست حافظ بود و لاجرعه
آبِ حیـــــــــــاتی بر لبِ خــــاموش می‌دادم
با آن دومصــــــراعِ لبانِ حضـــــرتِ خضرش
قلب ربــــــــــاعی‌های خودرا جوش می‌دادم
از لیلِ شب رنگی که در زلفِ کمنــــــدش بود
مَه را نشـــــــــــــــانِ دیدگانم دوش می‌دادم
مرغ سحـر می‌خواند و مبهوت غــزل چشمی
می در دهانِ خامـــــــــــــهٔ مدهوش می‌دادم
از انقلابِ هر غــــــــــزل در دولتِ دفتــــــــر
عقلِ تهی را منطـــــــــــــقِ زرپوش می‌دادم
"حافظ" چو نستعلیقِِ زیبایِ "امیرخانی‌‌ست"
دل بر چلیپـــــــای‌اش منِ مغشوش می‌دادم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سیدمحمدرضالاهیجی