ایستاده بودند رو به روی ما

می خندیدیم و آن ها می گریستند

روی پاهایمان ایستاده بودیم و نشسته بودند

از گریه ی آن ها خنده بر لب هایمان خشک شد

بغضی به اجبار راه گلویمان را بست

قطره اشکی شور دور چشممان حلقه زد

پلک زدیم

قطره های اشک بر زمین باریدند

و فرشی از جنس دریا زیر پایمان پهن شد

خوب که نگریستیم و پنداشتیم

فهمیدیم که ما نشسته بودیم و آن ها

ایستاده بودند

ما می گریستیم و آن ها می خندیدند

در یک چشم به هم زدن . . .

****

این شعر را برای آن هایی سرودم که در حق خیلی ها خوبی می کنند و

 در آخر پاسخ خود را با نامردی پس می گیرند .  . . !