ذکریای ناراضی
مثل ابگوشت مانده ماسیدند
سیب کرمو شده پلاسیدند
ننه رفت و به دشت جا ماندند
از صدای سکوت ترسیدند
گرگ ومیش هوا که ظلمت شد
جان به لب گشته ها هراسیدند
چقدر از  سیاهی موهوم-
ازکسی که  نبود پرسیدند
بعد  فریادهای خود خناق-
می گرفتند و التماسیدند
چند ساعت .ولی بگو صد سال
مثل برگی به  شاخه لرزیدند
اخر ان سیاهی بن بست
ناگهان نور اندکی دیدند
چند ساعت به سوی ان سو سو
بین سنگ و سقط که لنگیدند
صاحب کلبه نانشان داد و-
زیر کرسی گرم خوابیدند
لُنگ ظهری که چشمشان واشد
گله ی اهل کلبه دزدیدند
وسوار خر مراد شدند
چارنعلی به شهر تازیدند
ازسرگردنه به عشوه وناز
پشت میز اداره خسبیدند
بعد شش هفت تا بهار وخزان
کم کم ازبسکه اختلاسیدند
چاه بی ته شدند ودرهرجا
حسن وخوبی خود قیاسیدند
پیش مردم به منبر ومحراب
پشت سر تا همیشه رقصیدند
با دغل باز ودزد وجانی هم
لابه لای امور لاسیدند
درد و رنج  تمام  مردم را
مثل  یک ترم کهنه  پاسیدند
جفت شش رانبرده پس یک عمر
نرد امد و خوب تاسیدند
اقتضای طبیعت کس نیست
همه با  میل  خود  قناسیدند
درتمام  حضور بر مسند
ازوظیفه  نه انعکاسیدند
ملک الموت امد و ازترس
روی مسند به  خویشتن ری...
بوی گندی که تا ابد باقیست
خودشان را به مرگ مالیدند
چاله ی گور تا دهان  وا کرد
عاقبت  قصه  ختم  پیدا کرد.