دردانه ی بابا
بابا مرابا خود  نبردی ودربین ما هول و ولا افتاد
با اسب دور خیمه چرخیدند  اتش به جان خیمه ها افتاد
داداش علی{ص}با عمه جان امد باقر{ص}گرفته دست بابایش
بابا دلم انجا شکست ومن دیگر  نفهمیدم  کجا افتاد
فریاد واتش بود و وحشی ها دردشت دنبال زنان بودند
برقع و معجر ازسرزنها یا  پاره پاره شد و  یا افتاد
ازکاروان ما فقط یک فوج زن مانده بود وبچه ی گریان
ناگاه در صحرا قیامت شد تا از سرعمه عبا افتاد
هم دود بود ونعره ی مردان هم گرد وخاک معرکه برپا
بابا نبودی وندیدی که دُردانه ی بابا جدا افتاد
خاری به پایم رفت ودرماندم پایم به سنگی خورد وافتادم
دستی به گوشم چنگ زد بابا ازگوشهایم خون به راافتاد
خارمغیلان شد پناه من چون جوجه ای تنها ودرمانده
شب کم کم امد بسکه ترسیدم یادم به دامان شما افتاد
بادی رسید وبوی گل اورد بوی شریعه هم به دنبالش
همراه اشک ازچشم من بابا دنیای تلخ وبی وفا افتاد
 عمه صدایم کرد ومی امد. دنبال من گردیده صحرارا
وقتی مرا ان گوشه پیدا کرد ازنو به یاد ماجرا افتاد
بوی شما را می دهد عمه  بوی مدینه  بوی خوبیها
مثل همیشه قرص و محکم بود چشمم به اه یا اخا افتاد
ان دور و بررا خوب پائیدم  نه عون  ونه عباس ونه اکبر
جز دشمنان مردی نمی دیدم  بابا دلم یاد خدا افتاد
یک لحظه ماه ازابردرامد دیدم زنی هم نوحه می خواند
 جزفوجی ازجن وملک چشمم برکشته های کربلا افتاد
تا صبح دورعمه جان بودیم اوشمع وماپروانه های او
وقتی نمازشب نشسته خواند یعنی که کوه غم زپا افتاد
 برخاک وقف کربلا مانده ازاشک وخون شیعه پیغامی
با نذر خون شیعه می اید نوری که ازامت جدا افتاد