خصوصی

با سلام
امروزدر پژوهشکده های تعلیم و تربیت ، مواردی نظیر دوزخِ تمدن زدائی به بحث گذاشته می شود که رئالیست ها با شگردهای خود عرصه را تغییر میدهند / همان الگوئی که کوبا در سال 1950 میلادی مظهر بخشی از آن بود و تعدادی از کشورهای شرقی هم برای امنیت ثغورِ سیاسی خود تلاش هائی داشتند / اما سئوال بنده خدمت شما این است که سرانجام نظام های فکری ، در جامعه ای که آغوشش بر سوسیالیست های افراطی باز است و گذرگاهها را نمی شناسد چه می تواند باشد ؟ مخصوصا در آنالیزهای متعارف که برگزیدگی هنر نیست و تمایل چندانی هم به شناخت مکاتب فلسفی ندارند و از جهتی دگر هم نابسامانی را یک وجهه ای از تغییرات اجتماعی می دانند و اصراری بر تنظیم پیچ و مهره های دانش رئالیستی ندارند .. با تشکر و منتظر جواب هستم

دکتر پروین سیما