پاهایم از نردبانِ سکوتِ سایه‌ها
بالا می‌رود
از پلکانِِ پاکِ تاک
عروج می‌کنم
حبه ی قندِ شُکر می‌خورم
آب زلالِ رحمت می‌نوشم
وَ دانه دانه
تسبیحِ عشق
شماره می‌کنم
پلک برهم نمی‌زنم
تا خدا
تا آبیِ ابر
تا آسمان
تا هوایِ استنشاقِ شعور
خالی می‌شوم از
ننگِ بی دلی
از سنگِ تهمت
از حرف‌هایِ مفت
از گوشی که جفت جفت
از نامردمی ونامرادی می‌شنُفت
تهی می‌شوم
از کوزه ی کورِ قاضیانِ خود باور
از تَشت تَرک خورده ی تردیدِ مردم بی‌قدر
از شیشه ی شرکِ بشر پُر شّر
از جاذبه وجنسِ جماعتِ خواب
مردمانِ مردمک پرستِ بی اثر
می‌روم
سبز پوش
سرخ دل
ساده
صبور
خوش
خندان
خّرم
اخراج می‌شوم از
ظلمتِ زمهریر زمان
دل خراج
و جان خرج خدا می‌کنم
که دیگر
اعتمادی نیست
بر تعمد این ادعایِ آدمِ بسان مترسک
بی حس
بی قلب
بی درد
خداحافظ ناپاکی زمین
سلام
پاکیِ پوپک
پروازِ پرستو
پرهامِ پریدن
منِ بی سر آمدم
سیدمحمدرضالاهیجی