قصيده اي غرّا در قم ، سروده شد...تغزلش...تشبيبش...تنه اش...همه شيوا . قصيده را به صور بردند با شاعرش ، كه آمده بود شهادت شهيدين و رفتن شيخ بها را در تاريخ شيعه جبران كند.سالها پا برهنه ها ي  شيعه،آن دانشمند ايراني عارف  كه از آمريكا آمده بود تا محرم اسرار شاعر باشد، نويسنده اي مسيحي و مشهور، صاحب منصبي بانفوذ در كليسا و بعد ها حتي  آنتيباي بستني فروش ، همه،  قصيده را بارها خواندند و به آن شاعر دل سپردند.ولي افسوس روزي آن شاعر دلبر، روانه سفري شد و ديگرنيامد.و ابيات پايان قصيده را  براي كسي نخواند.شايد مي خواست در ليبي  در آن سالهاي لعنتي خاكستري آن را بارها مرور كند و شايد هم دلش نمي خواست كسي پايان آن را بداند. او كه ناپديد شد،چشمهاي شاعران آزادي، هر طلوع ، قصيده را تقطيع كردند،تا به عدد دوازده هزار رسيدند. و باز هنگامي كه غروب مي آمد ، شاعران حبسيه اي ديگر مي ساختند، تا شاعر غريب در آن فراموشخانه هاي رازآلود تا پايان شعر خويش دوام بياورد.پس عجيب نيست كه پس از سي و اندي سال ، هنوز غروب كه مي شود، مسعود سعد و موساي صدر در روح شاعرها به هم تبديل مي شوند وصبر صدر تا هميشه،  سوژه ي سوز شاعراني مي شود  كه در حسرت تخلّص قصيده ي قم مي مانند تا دريابند پايانش با كدام واژه ها به اوج مي رسد.