صبح چگونه آمد و بي تو مرا به شام شد؟!

 نيست مرا سپيده اي، بي تو شبم مدام شد

 اي تو همه  مراد من ، روز و شبم به دست  تو

 گر تو نباشيم به بر،شب همه مستدام شد

 جان من است و مهر تو ،روح من و وفاي تو

 چون گذرم از اين دو من؟! هر دو  مرا  به كام شد

 از غم عشق نگذرم ،تا بدهم سر از تنم

 تيغ برنده عشق تو،سينه ي من نيام شد

  من كه حزين و خسته ام زخمي و دل شكست ام

  عشق تو زخم سينه را، باعث التيام شد

 شربت و شهد عشق تو ،مست شراب ، جان من

 مي   نخورم كه بعد از اين، باده مرا حرام شد

 از تو هميشه مست من،عاشق و مي پرست من

 مي ، چو چكد ز لعل تو ، جان و دلم چو جام شد

 كي گذرم ز حال تو ، چُون برو د خيال  تو!

 در طلب وفاي تو ، دل طلبش  مدام شد

دانه منه براي من، حاجت دانه كي بود؟!

صيد به خون فتاده اي كامد و خود به دام شد

 رفت بسي ز عمر من، پخته شدم از اين بسي

 آي و ببين ز درد عشق، پخته چگونه خام شد.

پ.ن

 اين سروده كه در كتاب نغمه هاي باران هم به چاپ رسيده/ در دهه ي   شصت سروده شده و به همين دليل زبان ان تا حدودي امروزي نيست / و  از آنجايي كه هيچ كس عكسهاي سياه و سپيد ش را بخاطر كهنه بودن   دور  نمي ريزد/ پس اين سياه و سپيدها نيز از من  به يادگار خواهند ماند.