آتش گرفتی سوختی تو ، دم  نداری
در غیرت از عباس چیزی کم نداری

آتش نشان کوهی از آتش شدی تو
تا آخر تاریخ قامت خم نداری

خاکستر تو سرمه چشم غزلهاست
جز بر فراز عاشقی پرچم نداری

تولید مرهم باغ چشمان قشنگت
اما برای درد خود مرهم نداری


آوار ها لا لایی ات را می سرایند
عطر شهادت داری و ماتم نداری

در سینه ی میهن غمی سنگین و ساکت
پرواز کردی ای کبوتر غم نداری

شرمنده کردی تا ابد پیشانی ام را
دیدم تورا جز پیکری مبهم نداری

از جنس عاشورا شدی  ،چتری برای
بر بام ایران گریه می بارم نداری؟

تابوت تو در سینه ام  صندوق عشق است
تاج لیاقت  جز  گل مریم  نداری

دلهای مردم باتو ، اما در حکومت
افسوس پشتیبانی محکم  نداری

جان را فشاندی تا بروید باغ لبخند
مانند در بین بنی آدم نداری

علی_اکبر_مقدم
95/11/3
مشهد مقدس   فریمان