از گریـه ها طـرفی نـبستم حـال می خندم
گفتند مردم بس کن این احوال ، می خندم
 
دنیـای مـرمـوز بـزرگان مست و کیفور است
هشـیار می مانم وَچون اطفال می خندم
 
از جـیـب یـکدیـگر خـلایـق مـی ربـایند و
بـا هـم ایـاق اند و به این اعـمال می خندم
 
وقتی مـرام ِ مــردمــان کــوچـه و بـازار
تـه مـی کـشد تا حد یک مثـقال، می خندم
 
لـوطی گـری انـگیزه می خواهد ، که امروزه
این کار عار است  و به این اِشکال می خندم
 
شعبان ِبی مخ ها مگر در مصدر کارند ؟ 
-هر وقت می بینم من این تمثال، می خندم -!
 
رایــانـه هـا یــارانـه هـا را می حسـابـیدند
گـفتـند شـاید کـم شـود امسـال می خندم
 
در شهر شاید دوره گردی ضد قانون است 
امـا بـه قـدر خـاوری شد مال ... ! می خندم
 
بـرجـام هـم  شاید نشد جام جـهان بـینی !
جــام جهانـی می شـود دنـبـال مـی خندم
 ( رضا محمدصالحی)