خمار آلوده ام امشب در اين ميخانه ات هستم

الا ساقي بده مي را كه من ديوانه ات هستم

همان پيمانه ات آخر تو مستم كن دگر ساقي

منم آن شهره شهرو همان افسانه ات هستم

ساقی

ساقی و ساغر و میخانه دگر ما را بس 

جرعه ای باده مستانه دگر ما را بس

ما خماریم که هر نیمه ی شب میکده ایم

نوش از باده ی بیگانه دگر ما را بس

باده

 ساکن کوی توام باده به میخانه کشید 

 دل شوریده ما را که به پیمانه کشید

هر دل شب که بیایم در این خمخانه 

عاشقم عشق تو آخر من دیوانه کشید

شمع

ما که در محفل غم شمع برافروخته ايم

همچو پروانه زدردو غم دل سوخته ايم

 

به بهانه نه بهائی تو خريدی دل ما

ای دريغا که لب از مونس جان دوخته ايم