روزهای بی دلی
گمانم اوشین بود.اره شب قبلش سریال اوشین پخش میشد .مثل حالا نبود که دوتا کانال بیشتر نبود.گویا اخرهای شب گفته بودند حال اقا بد است وبرایشان دعا کنید .درهمین حد.اما همینش را هم ما نشنیده بودیم.هیچ وقت تا انروز وحتی تا حالا وشاید تا اخر عمرم اینقدر ازدیدن یک فیلم یا سریال متنفرنشده ام.ما سریال رادیده بودیم وبا خیال راحت خوابیده بودیم.اما صبح از وقتی که چشممان را باز کردیم انگار زمین وزمان یک طوری شده بودند.طبیعی نبودند .رادیو موسیقی غمناک پخش می کرد ته دلمان هرتی فرو ریخت اما خودمان را زدیم به ان راه.فکرش توی سرمان بود اما محلش نمی گذاشتیم.نه ؟اقا حالشان خوب شده .بهترند.انشا ا...صدسال کنارمان می مانند.اما بلاخره خبرکه به گوشمان  خورد انگاراز فراز ارتفاع بلندی پرت شدیم ته یک دره.اصلا باور کردنی نبود .هم داغ بود وهم ترس وهم ناباوری.انقدر به این مرد دلبسته بودیم که نگفتنی.اصلا خودمان هم خبرنداشتیم که چقدر. حالا فکر میکردیم ظهر نشده کشور ازهم میپاشد.کودتا میشود .بلبشو میشود.یا امریکا حمله میکند.یا اخرالزمان میشود .بلاخره یک طوری میشود.همه جا تعطیل شدهمه غمگین وسردر گم بودند.مردها رفته بودند مسجد وصدای نوارمحله را کرده بود ظهرعاشورا.یک چیزی توی دلها بود که هم داغ بود وهم سنگین وهم...بود اما گفتنی نبود.چند ساعت بعد رفتیم سرمیدان طالقانی.قیامت بود .ازهمان وقت ترافیک شده بود.کاروانها ازدهات وشهرهای اطراف راه افتاده بودند سمت تهران .پیاده وسواره.تنها چاره ای که باقی مانده بود همین بود.باید راه افتاد ورفت.مثل روزهای اعزام شده بود اما ازگل وشیرینی وشربت خبری نبود.ان کجا واین کجا.غم ازدر ودیوار میبارید.معلوم نبود ساعت چند است.یاچند شنبه است.یا حالا وقت چه کاری است .همین طور روی پله ی خانه ای نشسته بودیم ومهو خیابان وکاروانها دلمان می خواست با انها برویم .اما ...