صومعه های اشنا
دیروزهای قبل ازاین طوفان پائیزی
گفتی که دنیا را به پاهایم تو می ریزی
من عاشق اردیبهشت چشمها بودم
توعاشق یک  خال مشکی ترک تبریزی
اتش به جانم می زد این عشق ونفهمیدم
مانند دریاهای طوفانی  بلاخیزی
در زندگی از بیش وکم حرفی نیامد پیش
وقتی که مثل چشمه هااز عشق سرریزی
وقتی که من مادر شدم مغرور می گفتی:
عشق دو تا شیرین عجب کار دل انگیزی
خواب عجیبی دیده بودم گفتم و:گفتی:
یعنی  غبارش مینشیند تا که برخیزی
بک ربع مانده به غروب افتاب انروز
گفتی: که داری می روی از عشق لبریزی
گفتی :که باید صبرکرد و زندگی هم کرد
این یک قدم تا قله را در حال پرهیزی
شد خانه ی ما صومعه من تارک دنیا
مرغ دلم جلد تو شد گندم که می ریزی
وقتی کلاغی روی تیر برق می خواند
نا قافل از چشمم به دامانم می اویزی
خوردند من را ذره ذره صبح وظهر وشب
این  بغض های داغ و اتشناک چنگیزی
تو نیستی و هستی و من نیستم بی تو
سروی که سیلی می خورد از باد پائیزی
برگشته ای از سوریه در پرچم ایران
من این همه گفتم بگو اخر تو هم چیزی