شاعر در انزواي قفس‌هاي آجري
نان هست و خواب هست‌، بگو از چه دلخوري‌؟
چون شبنمي به حسرت پرواز مانده‏اي
چشم‌انتظار شعله دردي‌، تلنگري‏
با هر غزل به ياد عزيزان رفته‏ات‏
يك گوشه مي‌نشيني و هي غصه مي‏خوري‏
يك چكه آفتاب به چشمت نمي‏چكد
چون كوچه‌هاي شهر از اندوه شب پ‍ُري‏
كارت همين شده است كه تكرار مرگ را
در لحظه‌هاي بي‏رمق خويش بشمري‏
جز ميله‌هاي زنگ‌زده‌، شيشه‌هاي مات
از باغ و آفتاب نداري تصوري‏
بنشين‌، مگر نه اينكه اگر بال واكني‏
از هر طرف به پنجره‏اي بسته مي‏خوري؟
دست و دلي شكسته و يك شرجي كبود
آخر در اين هواي نفس‌گير مي‏بري‏
مفهوم آسمان تو اين حجم بسته است
پرواز زير سقف قفس‌هاي آجري