روزِ کوچ اش که اَشکم به من رو  نمی زد

کاش   طبعم   چنان   خسته  زانو  نمی زد

شعـرِ سـرخ ِ  دل   خویـش  را  می سرودم

گرچه  حرفی  زبان   بسته   بی او نمی زد

آتشی  را  که  می زد  به  جان ها    دمادم

سوگِ    مرگ ِ  غریبانه ی   قـو   نمی زد

برق  شـوقی  که  می آمد  از  هر نگاهش

هرگز  آن  گونه  در  چشـمِ   آهو  نمی زد

لحظه های  عطش بود  و ققنوس ِ  زخمی

چهره اش   ذرّه ای  با  شفق  مو نمی زد

کاش می شد  بچینی  ز  گل های   زخمش

کآن  چنان  معجزی  سر  ز جادو  نمی زد

خاکِ    ویرانی   او   اگر    گُل   نمی داد

قدس  در خاک  ما  برج  و بارو  نمی زد

یا  همین    لشکر    سبز   آبادی ی    او

خیمه   در   جبهه های    فرارو   نمی زد

مرد   دلواپس ِ   کوچه های    حرم    بود

چون  خوارج  به  مولاش  نارو   نمی زد

میر ِ   عبّاس ها     با    تمام     وجودش

بی جهت  بوسه  بر دست و بازو  نمی زد

راهِ   منظومه های   خدا   بسته   می شد

گر حبیبی در آن عرصه  سوسو   نمی زد