دستی شراب خون فشان در ساغرم ریخت
در کوفه یک بار دگر ،بال و پرم ریخت

در کوچه های سنگی نامرد کوفه
یارب کدامین دست آتش بر سرم ریخت؟!

با وسعت اندوه تو شد همسفر دل
با هرنفس ناگاه خون از حنجرم ریخت

منزل به منزل تا قلم خون گریه می کرد
این قطره های سرخ روی دفترم ریخت

زخم نگاهم بود از تصویر گودال
اشکی که از دریای چشمان ترم ریخت

وقت مناجات سحر هم پای نیزه
با گوشه ی چشمی دل غم پرورم ریخت

از کربلا تا کوفه با آشوب توفان
در موج خون، گل های خورشیدآورم ریخت

آن آتشی که از مدینه شعله ور شد
در کوفه شد خاکستری بر معجرم ریخت

محمدمهدی عبدالهی