یک شهر، پیش پای تو جریان گرفته است

یک شهر، پیش پای تو باران گرفته است

تو، مرد روزهای "نیامد" شدی... که رفت

مردی که قبل حادثه پایان گرفته است

مردی که مست کرد در آغوش هیچکس

مردی که مست، راه خیابان گرفته است

در تو کسی ست، مثل خشابی که پر شده

در تو کسی تو را به گروگان گرفته است

در تو حلول کرده کسی که به جای شهر

از روح های گمشده پیمان گرفته است

چیزی درون خانه ی تو چرخ می زند

در خانه ای که رنگ خیابان گرفته است

چیزی شبیه خون وسط راه پله تان

چیزی شبیه مرگ... که جریان گرفته است

مرگ از کنار پرده به داخل وزیده است

گور کفن نداشته ات جان گرفته است

خود را میان زخم زبان گِل گرفته ای

لبهات را کسی ست که سیمان گرفته است

چشمی ست، میخ توی نگاه تو کرده است

از چشم های مست تو تاوان گرفته است

حالت شبیه بلبل لالی ست در قفس

حال تو را تنفس زندان، گرفته است

دارد کسی درون سرت گیج می رود

حالا کسی درون تو طوفان گرفته است

تو پوچ می شوی که گل از هیچ بشکفد

در تو بهشت، رنگ بیابان گرفته است

تو دود می شوی وسط کنده های شهر

تو داد می شوی و گلومان گرفته است

آتش گرفته ای و تنوری که داغ ماند...

از این اجاق کور، کسی نان گرفته است

رفتی... ببین سرت به تن شهر خوش نشست

اندام بی سری سر و سامان گرفته است

*

یک شهر، پشت پای تو گل داد... سبزه داد...

یک شهر، پشت پای تو باران گرفته است

.

.

محسن نقدی