تنهایی
رعد بودم پیش از این، حالا صدایم کو ؟
سینه ام می ترکد از فریاد،  نایم کو؟
یک نفر،  نِی می زند تنهایی خود را
با گلوی لال می خوانَد: صدایم کو؟
من صدایم،  سوی هرکس می روم کوه است
در غریبستانه مُردم، آشنایم کو؟
چون صدا رد می شوم از کوچه های شهر
ای که می پرسید از من رد پایم کو؟
مانده ام این سوی درها چون صدایی بکر
آن که در –یک لحظه –بگشاید برایم، کو؟
مثل پژواک از دل این کوه باید رفت
جاده ام می خواند اینک «کفش هایم کو؟»
حسین عبدی-گرگان