چنان مچاله کند زندگی توراکه دگر
هوای زندگی ازسربه درکنی یکسر
 
نه یاری ات کند آن کس که یاورش دانی
نه باورت کند آن کس که داری اش باور
 
صدای هق هق تنهایی ات که می پیچد
شنیده می شود ازآن حدیث پنبه وسر
 
ومی رسی توپس از رنج سالیان دراز
به درک تازه ای ازپینه های دست پدر

 
چقدرقصه ی تلخی است این که می شنوی
که درعزای درخت اند وارثان تبر
 
وجای دست نوازش، توهمچنان نگران
که سیلی ات ننوازد کسی بدون خبر

****
میان سفره ندارد غزلسرای فقیر
به جزهمین دوسه مصرع برای یک قیصر

 ***
برای کهنه سرایی بهانه بهترازاین؟
که زخم کهنه ندارد زبان از این نوتر
 
کنار هم به خوشی روزگارشان سپری است
هراس مرده ی ما و همیشه زنگ خطر
  
بیابه ذکردعا صادقانه بنشینیم
درآرزوی طلوعی زمشرقی دیگر......