کورش! بخواب این شهر بی بنیاد خوابیده است
یاسای چنگیزی ست قانونی که می خوانیم
از خون ِ پاک ِ توی رگ هامان نشانی نیست
از نسل چنگیزیم و با چنگیز می مانیم
 
 
کورش! بخواب این خاک مرده خاک ناباور
قربانی رنج تجاوز بود سنگین بود!
تنها کسی که خوب می دانست رازش را
خان مغول سردار جنگ آور تموچین بود!
 
 
کورش ! بخواب از این نژاد خسته می ترسم
سرگرم تکثیرند در اثنای افتادن
آغوششان چاه شغاد و قلب شان تاریک
وحشی و خون ریزند در هنگام لب دادن!
 
 
می ترسم از این قوم، باید قلب عاشق را
جایی میان اشک های پاک مخفی کرد
وقتی دروغ و خشکسالی خاک مان را کشت
زرتشت را باید میان خاک مخفی کرد!
 
 
می ترسم از این گله ی رم کرده، می ترسم
اینها ویار جنگ و ویرانی و خون دارند
قلّاده هاشان پاره شد دارند می آیند
می ترسم از این گاوهایی که جنون دارند!
 
کورش! بیا در خانه ی من . شهر، ناامن است
چشمت از این رسوایی بی انتها خیس است
می دانم این دلشوره ی یکریز حقت نیست
تختت نصیب هرزه ی تاریخ، تائیس است
 
با دستمال خونی ام از جنگ برگشتم
جنگی که تهدید و خطر را محترم دانست
سرهای از تن کنده را روی زمین تف کرد
چنگیز خان حق بشر را محترم دانست