شاعر که نباشی

می توانی عرض خیابان را بریزی در نگاهت

                            و نترسی از پل هایی که دلت را می سوزند

شاعر که نباشی

عشق, چای بی قندپهلو هم که باشد برای خماری دقیقه های منگ کافی ست

شاعر که نباشی

باران جز گلی کردن خاطره هایت

                                سرانجامی نخواهد داشت

ترانه ها تو را به نفع خود گل یا پوچ نمی کنند

سکوتی تو را به یاد پروازهای مرده نمی اندازد

و  نگاهی دوستی های بر باد نشسته را...

شاعر که می شوی

هراسی نداری از فراموشی

و با تو هم شانه تر قدم می زند

مرگ را

سرنوشت