قسم به حالِ بد احوالِ روز و شب در من
به خاک خشک بهارِ وجب وجب در من
به آرزو... که کسی بال های او را بست
به آب و آینه ای که سراب بود و شکست
به هفت سین سیاهِ... به طعم گنگ سماق
به جمع یک نفره، پای سفره، توی اتاق
به زهرهای پیاپی، به ظرفی از آجیل...
به قلب های کفن پیچ لحظه ی تحویل
به فال حافظ من که "تو" بود تعبیرش
به دست های منی که نبود تقدیرش...
به خانه ای که تکان خورد بعد رفتن تو
-منی که زخم زبان خورد بعد رفتن تو-
به این لباس عزا که به جای مهمانی...
به سایه ای که می آید برای مهمانی
به غربت شب تاری که می تَنَد در من
به برف های پیاپی که می زند در من
به عمر رفته، به بازار سکه ای که نبود
به من که مثل همیشه... به تکه ای که نبود
به من که مثل درختی تکیده ام عمری ست
به من که مردن سیبی نچیده ام عمری ست
به من که پای تبرها بریده تاب و تبش
به من که بی تو به آخر رسیده روز و شبش
قسم به دار و ندارم –به دست خالی من-
به سفره های بلند همین حوالی من
به سیر و سرکه ی در سفره های عید قسم
به ابرهای بهاری که سررسید قسم،
 
که سال، بی تو مبارک نمی شود هرگز
که سال، بی تو مبارک نمی شود هرگز