گرفته بغض فروخورده ای گلویت را
چه روزگار بدی! زرد کرده رویت را
 
به خواب می روی و خواب ماه می بینی:
سلام حضرت بابا ... پسر عمویت را ...
 
طناب ... گردن او را... سکوت می کنی و ...
تمام می کنی از گریه گفت و گویت را
 
قلم چه چرخ بدی می خورد، بگو بانو
چگونه شرح دهم داغ تو به تویت را
 
زمان رسیده به جایی که دست بر پهلو
نشسته ای و دل دائم الوضویت را
 
به عشق می کشی و درد می کشی...هیهات
به عرش می روی و خاک آرزویت را
 
به گور می برد از این به بعد... فریاد از
زمانه ای که نبیند رخ نکویت را
 
شبانه دفن شدی، تا نبینی از این پس
صف دراز شغالان رو به رویت را
 
جهان دوباره شبیه تو را نخواهد دید
و بی غبارتر از صبح خلق و خویت را

سلام حضرت هجده بهار! گل بانو!
زمین نمی برد از یاد، عطر و بویت را
 
*
خدا کند که بگویی به شیعیان،  راز ِ
هزار ساله ی سربسته ی مگویت را