با ریزش برگ درختان جان گرفته ست
از چشم خیس ابرها باران گرفته ست
صدها گل از دامان هر گلدان گرفته ست
این روزها با خون حنابندان گرفته ست
 
زاییده ای ارابه ی مرگ است پاییز
وحشی ترین اقبال گلبرگ است پاییز
 
پاییز آمد کودکم را با خودش برد
آن خاطرات خوب و کم را با خودش برد
ترکش جنینی در شکم را با خودش برد
هر چه به جز آماج غم را با خودش برد
 
گرگ است دنیا،خون برایش مزه دارد
خونین ترین وضع جهان را غزه دارد
 
غزه،همان شهری که بیش ازشصت سال است
حرف و حدیث خشت خشتش آه و ناله ست
دعوای شیری زخمی و صدها شغال است
روزی اگر از پا بیفتد... نه! محال است
 
انگار در قلبش نه شکی نه هراسی است
غزه تمام دفترش شعر حماسی است
 
وقتی پسر مُرد و در آغوش پدر بود
وقتی که مادر شاهد مرگ پسر بود
دنیا به دنبال حقوق بی بشر بود
گاهی موافق بود گاهی بی نظر بود
 
غزه فراخوانی برای جنگ داده
غزه به دست شاعرانش سنگ داده ست
 
سنگی که شاعر میزند مفهوم دارد
این واژه ها آهی ست که مظلوم دارد
آه غزل گیراییِ محتوم دارد
صهیون یقینا سرنوشتی شوم دارد
 
بین خدا و مردم این شهر عهدی ست              
مردی که می آید همان موعود ... مهدی است