با احترام به خواهران شهدای کربلا های سرزمینم
تقدیم به خواهر سید الشهدا (ع)

می خواست تا روایتی از کربلا کند
ما را چنان همیشه به غم مبتلا کند:

چل شب بر او گذشت ، تو گویی هزار سال
چل شب گذشت بر لب جویی ، هزار سال

پر کرده بود خرمنی از لاله دشت را
همواره می گریست هر آنچه گذشت را

در خود شکسته است ولی دم نمی زند
جز در عزای آل علی (ع) دم نمی زند

می گفت با حسین (ع) که با کاروان چه شد
دیده ست او به عین که با کاروان چه شد

حالا در اوج مرثیه اش رنگ باخته ست
چون شاعری که قافیه اش رنگ باخته ست:

حالا کنار دفترش از پا نشسته است
در بیت های آخرش از پا نشسته است.

این روزها به خاطر امتحانات میان ترم و نزدیکی پایان ترم زیاد نمی تونم در سایت حضور داشته باشم.اما تا جایی که می توانم اشعار اساتید و دوستانم را می خوانم و بهره مند می شوم.