سپيده در مغرب
اي به نام تو چشمها بردر-مثل اندوه ابر باراني
در فراق تو برده اند از ياد.خنده راپسته هاي ايراني
نوبر باغهاي ما بادام-لب فرو بسته و نمي گويد
راز پنهان عاشقي ها را-ازدل سيبهاي لبناني
سرد و تنها و خالي از رويش-مثل دشتي ميان قطب جنوب
مانده در انتظار باغ و بهار. بر زمينهاي سفت سيماني
داغ و تب دار و تشنه چون بذري-در دل رملهاي بي باران
مثل اهوي دشت سر گردان-مثل ماهي بركه زنداني
روزگارم سياه خواهد شد –اگرازيادباغبان بروم
مثل به هاي اخرپائيز.تاشب چله ي زمستاني
چشم در راه ضامني هستم –چون غزالي به دام افتاده
اشنائي غريب جا مانده –در دل چاه هاي كنعاني
هر چه من خواب خوب ميبينم –ابن سيرين هميشه شك دارد
تك سواري كه ميرسد از راه-پشت تعبير اوست .زنداني.