سبز مانند آیه های ربیع آمدی تا که خوش خبر باشی
ریشه ات ، برگ و ساقه ات می گفت آمدی باغ مستمر باشی

ماه ، ماه تولـّد خورشید ؛ روز ، روز ترنـّم باران ؛ ...
با خودت صد نشانه آوردی تا نشانی ز یک نفر باشی

بین القاب با مسمّایت ؛ کنیه ات ، اسم و رسم زیبایت
"کاشف الحق" نشانه ای شد تا "باقرالعلم" را پسر باشی

در کلاسی به وسعت دنیا مذهبت را اشاعه دادی تا
شیعه را سرپناه و پرچم دار، دین اسلام را سپر باشی

در زمانت چقدر طولانی ست عمر شب های بی سرانجامی
روزگاری که غرق تاریکی ست می گذارد مگر سحر باشی؟

تو ولی از تبار خورشیدی می شکافی دل سیاهی را
این چنین می شود که می بینند می توانی پر از خطر باشی

کینه آتش به خانه ات آورد شعله مغلوب گام هایت شد
به سلامت گذشتی از آتش تا به جدّت شبیه تر باشی*

طبق معمول زهر می آمد تا تو را ای گل همیشه بهار
ببرد ، زرد مثل برگ خزان به بقیعت که با پدر باشی
....
رفته ای؛ بحر دانشت باقی ست ؛ شیخ طوسیّ و شیخ انصاری
با مفید و سـّید طاووس بحر دین را پر از گهر باشی

 

*مفضّل بن عمر می گوید: منصور دوانیقی برای فرماندار مکه ومدینه حسن بن زید پیام داد: خانه جعفر بن محمد  امام صادق (ع) را بسوزان، اواین دستوررا اجرا کرد وخانه امام صادق( علیه السلام) را سوزانید که آتش آن تا به راهرو خانه سرایت کرد، امام صادق ( علیه السلام) آمد ومیان آتش گام برمی داشت ومی فرمود : اَنَا بنُ اَعراقِ الثَّری اَنا بنُ اِبراهِیمَ خَلیلِ اللهِ
« منم فرزند اسماعیل که فرزندانش مانند رگ وریشه دراطراف زمین پراکنده اند منم فرزند ابراهیم خلیل خدا که آتش نمرود براو سرد وسلامت شد »