پنهان نکن از شانه ام بی تابی ات را

یکرنگ تر کن آسمان آبی ات را

چشمان تو مانند ماهی پرفروغند

ای آسمان...تکثیر کن مهتابی ات را

دریای مهرت موجهایی بی امان داشت...

بر قایقم زد بوسه ی گردابی ات را

آرامتر بامن...نگاهت مهربان نیست

این تیر، خواهد زد پر مرغابی ات را

گفتم بیا، اما نگفتم دوربردار...

دیگر رهاکن نیزه ی پرتابی ات را

قدری حیاکن چشمهایت را بپوشان

بردار از جامم لب عنابی ات را

من قوی آرامم...تو مردابی جنون خیز

گسترده تر کن حوضه ی تالابی ات را

مانند دشتی که هوای بارشش نیست

گاهی تصور می کنم بی آبی ات را

شاید تمام زندگی یک خواب باشد

دارم تحمل می کنم بی خوابی ات را..

راشین گوهرشاهی
تیرماه 1393