محتاجِ نگاهِ توأم اما صله ای نیست
هرچند میانِ من و تو فاصله ای نیست

سرگرمِ تماشای رخِ آینه ایّ و ...
جز این دگر ای ماه تو را مشغله ای نیست

بشکست دل و از قفس «خود» شدم آزاد
«بی خود» شده را هیچ زبانِ گله ای نیست

مجهول در آن موی توأم ، جبر دل این است !
پیچیده تر از گیسوی تو مسأله ای نیست

محکوم فنا در شررِ عشقِ توأم من
ققنوس شدن در هنرِ چلچله ای نیست

از زیر و بمِ نغمه ی تو خانه خرابم
صوتی که مخرّب تر از آن زلزله ای نیست

محتاجم و آواره ام و بی دل و بی خویش
ای عشق ! دگر تا «تو» شدن مرحله ای نیست 

« حسین احسانی فر - رهای لنگرودی »