می دوم به هر طرف ، پا به پای زندگی
می زنم به کوه و دشت ، با عصای زندگی
 

این منم که دم به دم ، مثل ِ غنچه های باغ
گشته کشته مرده ی خنده های زندگی

گو ش ِ جان سپرده ام روز و شب به آسمان
تا پرندگی کنم در هوای زندگی

عشق ، با صلابتش ، روی عرشه ی دلم
می شود - خدای من ! - ناخدای زندگی

عاشق درختم و ... این شگفت ِ سبز پوش
هست از اهالی ِ باصفای زندگی

خسته ام نمی کند روزمرّگی ِ مرگ
تا علاج ِ خستگی هست چای زندگی

*
خواستم که این کتاب پُر شود ، پُر از بهار
گل اگر گذاشتم لا به لای زندگی


محمدرضا سلیمی
http://chardivarieejbari.blogfa.com