به پاس شعر خودکار کم رنگ وسوسه شدم تا با کارهای متفاوتم اینبار به روز شوم . باشد که قبول افتد .

به آقای ناهید الهوردیزاده شاعر خوبی از شمال غربی

ناهید هم که باشی ، ونوس های جهان هم که دور و برت باشند ، ناهید هم که باشی سرخ چون مشتی گُل که برای خلق شکفته تیر کشید ، ناهید هم که باشی در باور باروری ایزدان آب ، ناهید هم که باشی پیچیده در جمعیت موهای فلسفه : ناهیدی / که من سر بلند کرده در این حضیض برایت شعر می خوانم حتی !  نباشدم باور از پاهایم بالا می رود دیر زمانیست که بی توام … مفلوک / پتو ها خونابه های خاطرم را آب می کشند ، ابر ها تپه ها را ، پرز ها ی خیس علف بر تن نقوش اسلیمی ست  / و بز های لاغر در ستون چاق فقراتم شماتت می کنند . بی تویی ارجاع نیست ، بی تویی ، درد نیست ، بی تویی فوران نیست ، بی تویی منم که بی نشان تر از گلدسته های گندم ، صغیر- دانه های نارس گنجشکانم در سینه می تپند و دهانم که آفتاب را تنها به لقمه ای سیر است / نکند قد کشیده باشم و داسم نکوبی !

من همان زنجیری زنجره ای مزدورم / آنان که خیابان شب را در تردید وصله می زنند و زیر پوستم آن سنگیتنی که رداست رویای نیمه شبان پر گوسفند را سر می برد . رودی که به کودکی اش پیوست آبشاری بود که از پاهایی کودکانه سر چشمه می گرفت . حالا دوباره ساحلی از زانوانم بیرون می زند و مرده شوران مشتاق ، رو یاهایمان را فانوس طوفان می کنند مگر پری های شور ، که از مداد رنگی هامان بچکند روی خرچنگ های انگشتانت / حالا دوباره سیلی بزند خود را صخره که گوشواره های تلخش شده ایم / مثل آفتاب که از پشت میز سُر می خورد ، مثل دیوار کوتاه حیاط پشتی ، مثل من که توی درخت توت پنهانم ، تو را که نفوذ کرده ای در شکل های بی نتیجه ی خانه های پوسیده دوستت دارم !/ آخ …فراموشم شده بودی حلزون ! فراموشم شده بودی  سرو  شده بودی چمیده با من در پیاده رو عصر های اما نشناس …روز نامه ها را آب می کشیدیم ، می چلاندیم ، تار مویی از گیسوانت لایش تا بفشاریم / بفشاریم / بفشاریم و دستت را بگیرم و بخوانی مداد ، کاغذ بشود لخته های تنم ، گُر بگیرد حدیث شانه و گیسو ، حالا تو یلدا من صحاری سلسبیل؛