این چه آتش بازی است یارب که بر پامی کنی ؟

جان  من  چون هیزمی  درشعله  پیدا می کنی !

در شــرار آتش  دل ،  تا به  کِی  سوزانی ام ؟

با خیال  روی  گُل  تا  کِی  به غم  پیچانی ام ؟

تار و پودم  سوخت  از این  آتش  و  بیدادِ  دل

زورقی پهلو  شکسته ، بی کس و  وامانده  گِل

استخوانــم ، خنجــری  بر  قلب  بی تابم   زده

گشته غم ، کابوس شب، ره بر تب وخوابم زده

جای جای  خانه ی  دل ، از غمش  پُر التهاب

عشق پاکش ای خدا نقش برآب است چون حباب

می گدازد  سینــه را  ، آتشفشــان  یاد  دوست

نیمه شب پنهان در این  جانم  فقط  آلام اوست

گشته  دل محروق  آن برق  نگاهش  در پگاه

بر حذر باش  ای اهورایی ترین ، از سوزِ آه  

آه  ای  خاکستـرِ  خاموشِ  دل ، کو  التهاب ؟

آتش مدفون به سینه ! تا به کِی در پیچ و تاب؟

من همان بی خانمان، درویش دل، چون وامقم!

هجر عَــــذرای  دلم ،  درهم  شکستــه   قایقم

این چه آتش بازی است ای جان که برپامی کنی؟

مرگِ  دل را  از غمش ، رندانه  حاشا می کنی