کودکانه ای از کودکی هایم تقدیم به امام خمینی (ره) -او که با تمام کودکی، عاشقانه دوستش داشتم-

مردی از تبار گل بود / میون باغ قناری

همه جا سیاهی بود و/ اومد او برای یاری

یک گل محمدی بود / واسه قلبی که شکسته

مثل آب برای لنجی / که توی گِـلا نشسته

مثل نرگسای صحرا / سفید و پُـر از صفا بود

برای دل یتیما / یه سبد بوی خدا بود

دلش آسمونی بود و / رنگ او به رنگ دریا

غنچه ی لبش همیشه / پُر خنده های زیبا

وقتی اون اینجا نبودش / نوبت گریه ی ما بود

وقت درد و رنج و ظلمت / وقت مردن صفا بود

شبا بی ستاره بودن / دل ما می سوخت توی تب

قصه ی دیو و پری بود / قصه ی سیاهی شب

اومد و گلای تکبیر / پیش پاش جوونه کردن

کفترای چاهی اون روز / رو درختا لونه کردن

قلب پاکش مث خورشید / مثل قلب شاپرک ها

اومد و دلهای ما رو / با خودش برد پیش ابرا

اون مث فرشته ها بود / تو دل سیاهی شب

شیشه ی دیو رو شکست و / خنده داد به روی هر لب

خیلی زود از پیش ما رفت / مثل گلهای بهاری

مونده امّا یاد خوبش/ تو صدای هر قناری