چهل شب تو را شعر کردم، سپس، چهل شب پر از بیت پایان شدم

چهل شب تو را روی نی دیدم و چهل منزل از نو پریشان شدم

 من و آتش و بال پروانه ها، تو و قصر و غوغای دیوانه ها

پر از هلهله کوچه ها، خانه ها، در این کوچه ها سنگ باران شدم

دلم از غمت بر غمت تکیه داد، به لبخند مستحکم ات تکیه داد

چنان درد بر مرهم ات تکیه داد، که با رفتن ات کوه ایمان شدم

به زینب عجب شام تاری گذشت، عجب لیله ی بی نهاری گذشت

زمستان رسید و بهاری گذشت، بهارم گذشت و زمستان شدم

در آن ظهر وقتی که بوسیدمت، چه زیباییِ مطلقی دیدمت

چهل مرتبه بعد از آن اتفاق، به یاد گلوی تو گریان شدم

+

شب چله ی من به پایان رسید، برادر بپاخیز! مهمان رسید

کشیدم غمت را چهل شب به دوش، برادر بپاخیز! ویران شدم  !