تفنگ بی خشابی داده ای روح چریکم را
و بازی را به من می بازی اما...آس پیکم را...
به آغازی که پروازست، آواز مرا رازی ست
که دانه می گذاری در قفس تا: جیک-جیکم را ...
***
بخاطر خواهد آورد آسمان پرواز ما را هم
نشانش آنکه چشمی می کشد هر شب کشیکم را
ممیزّ ضالّه نامیده شعر مهرشاعر را
و مصداق سیاهی خوانده ابیات رکیکم را
میان حاکم و شاعر روابط از همین دست است
که آن گوید به این: سخره گرفته پالیتیکم را
***
شروع هر غزل کابوس حاکم بوده ، می خواهد
اگر شد چوبه دارم کند خودکار بیکم را
قلم کن استخوانم را و خونم را دوات، اما
قلم از ذهن ها کی می شود زد نام نیکم را
اگرچه شب شکسته زنگ بیداری ساعت را
به تاریخ تلنگر ثبت کردم تیک تیکم را