فرهادِ شیرین عقل جای کندن کوه ، ایکاش دل می کند از رؤیای شیرین
میگشت تنها هفت شهر عشق را با ؛ عطار نه! با عشقِ بی همتای شیرین

در فکر یک پیراهن پُرپیچ و پُرچین ، از راه ابریشم گذر میکرد هر روز
از عشق لبریز و از عالم بود دلگیر ، بیزار بود از خود به استثنای شیرین

صبح آمده روشن به استقبال خورشید ، فرهادِ قصّه پای سفره غصّه میخورد
نان بود اما بغض کرد و زیر لب گفت : خالیست جای جرعه جرعه چای شیرین

تقدیر رفت و رفت تا جایی که شیرین ، شد اولین و بهترین بانوی دربار
فرهاد می بایست خیلی پیش از این ها ، می پخت با دست خودش حلوای شیرین!

مرضیه عاطفی/ سمنان