شهر جاری نمی شود بی تو/ شهر با تو به راه افتاده
کوچه مانند آبشار انگار، از لب پرتگاه افتاده
 زلف هایت چرا پریشانند؟ مرد مومن! مگر نمی بینی؟
بادها می برند موها را، شانه به اشتباه افتاده
(زن گیسو سفید می گوید: پسرم! شُکر! رنگ موهایت
توی این عکسهای آخر هم، مثل سابق سیاه افتاده)
زیر باران دوام آوردی، پشت باران دویدی و رفتی
جبهه ی ابرهای باران زا در مسیرت به راه افتاده
بین این گریه های طوفانی، در همین لحظه های سردرگم
یک نفر داد می زند: مردم!  چشم لیلا به ماه افتاده
شهر با لااله الا الله... بدرقه می کند نگاهت را
ای خوشا آن شبی که در فالش ، گل ِ روی پگاه افتاده