درختان خواب شب دیدند وماه از آسمان افتاد...
                             وپاییزازمیان فصل ها بر جان مان افتاد  
         
دعاهایی که رکعت های گل را زمزمه می کرد                    
                               میان راه معراجیِ خود ازنردبان افتاد  
             
دخیلی سبز بست آوازهای شرجی باران                     
                                برای تاتو...اماناگهان درناودان افتاد     
          
کسی آمد کنارتو وحجمی سنگ را بارید
                کسی که شانه ها... نه استخوان هایش تکان افتاد

کسی که زخم هایش تا ستیغ ماه پیدابود
                            وطعم خاطرات تلخ او در هر کران افتاد

کبوتر وار، شرجیِ جنون خویش را نالید
                           برای آن شبی که کودکش از آشیان افتاد

برای آن شبی که ساقه های عاطفه خشکید
                        واز دستانِ سردِ مردِ او، یک روز نان افتاد

تَرَک می خورد با هرضجّه اش یک پنجره فولاد
                        وحسرت های او در روبرویت مهربان افتاد

غریقِ مبهمِ تقدیر شد فریادهای او
                       چرا قحطی به جان فصل هایش ناگهان افتاد؟

چرا عصیان تابستانِ او در تشنگی گم شد
                       وگندمزار قحطی خورده ی او از دهان افتاد؟

چرا آن لکنت دیرینه سالِ خشکسالی ها
                         دوباره کوه بارانی شد آتش بر زبان افتاد؟

بگو آقا! چه باماکرد این زخمِ نمک خورده
                           که طرحِ روشن پروازها از آسمان افتاد؟

چرافصل پرنده در غروبی تلخ باطل شد
                              ونام جنگلِ سرسبز از آتشفشان افتاد؟

                           ****
نمی دانم که خوان هشتم این غم چه خواهدبود؟
                       نمی دانم چه شد، ناگاه درصحنت اذان افتاد...

                              
                                                    فاطمه تفقدی