ای اهل یقین از سر ما ماه خدا رفت       
                          خورشید رضا خفت و تقاضای قضا رفت
     از دوست چه مانده ست به جا جز غم مخلوق    
                       از ما چه جز افسوس که سرفصل صفا رفت
     تکرار شود کاش ز نو قصه یاری             
                           هر چند که آن ماه مهین سوی سما رفت
     بودیم شب و روز خوش از ذکر سماع آه        
                                 کان نغمه افطار و سحرگاه نوا رفت
     هر لحظه به دریای طرب در طلب یار              
                                 دلگرم ولی پرتو می از سر ما رفت
     گفتند سخن ها اگر از تلخی دوری                
                             دانی چه به ما لحظه تودیع و دعا رفت
     شد شاهد دل مست ز صهبای می قدر             
                               آیات خدا یک شبه در گوش وفا رفت
     آرامش مهتاب امید و تب خورشید                  
                             از خاطره ها بی خطر خبط و خطا رفت
     هر روز که بود از نظر روزه پر از ناز               
                              با راز و نیاز آمد و با درد و دوا رفت
     سوگند که جنگ رمضان با دل صد رنگ               
                                   از ننگ گنه تا نگه عزت ما رفت
     چون رود بجوشیم و چو دریا به هم آییم             
                             وقتی که هوای رمضان از سر ما رفت