و من مست و خراب آباد 
                       نشسته بر کنار موج 
                                            سوار و همسفر با باد 

و می چرخم چو گیتی 
                       بر مدار هر چه بادا باد
            تنم را می کشم لنگان 
           کژ و مژ داد ای بیداد 
 
به هر کس می رسم کج میکند راهش 
                          در و دیوار هم سایه اش می دزدد از من 
هشیار مردم زمن بر خود 
                        دهد زنهار زند ناباد 

من این مستی کشم بر دوش خود 
                                تا هست، چنینم باد