دلگیر



عابری خسته ام، از متن خیابان،دلگیر

مثل یک پنجره ی رو به بیابان دلگیر

تلخ چون قهوه ی سردی ، ته یک فنجانم

دلم ازخاطره ی خالی ِ مهمان، دلگیر

موجم از فکررسیدن به سرانجامی خوش

می زنم سینه به هر صخره، هراسان،دلگیر

 آنقدر دوری ودورم که گمانم نرسد

 همت عشق به این خانه ی هرآن دلگیر

پُرم از حس کلاغی که به منزل نرسید

 اول قصـه پریـشانی و پایان دلگیر