کز کرده در درونم ، اندوهِ قلب در جنونم
قاری بخوان برای انا الیه راجعونم

نجوای یک غزل هم دیگر نمی نوازَدَم ساز
من از خرابه های جا مانده از دالفنونم

گل واژه های امید خاموش و در خم ِ سکوتند
دیگر نمی نوازد شادی به ساز ارغنونم

پا در هوا معلق آویز سقف بی کسی یم
چون لاله های عاشق بر دشت و کوهِ واژگونم

افسرده جان ما را غم های سرد بی نوائی
در لایه های  ماتم، در زیر اشتری هیونم

فردای نامشخص در سرنوشت ما رقم خورد

ذرّات آب جاری در ارتفاع سرنگونم

دیوانه کرده ما را این سرنوشت ناهماهنگ

گاهی به آسمانم ، گاهی به آب نیلگونم

حاشا، ثبات اصلاً در سرنوشت آدمی نیست

گاهی شکسته ما را گاهی به حدّ در فزونم