ای آفتابـــــ روی ِ قبیله ! امام صدر ! من با کدام واژه شما را صدا کنم؟
این روزهای شب زده ام را چگونه با ، خورشیدهای روشن تان آشنا کنم؟
در صبح آفتابی تان سر کشیده ام، پایم نمی کشید__ که با سر دویده ام
پرپر زدم ! به حالت خوبی رسیده ام : (پروانه وار جان خودم را فدا کنم! )
قربان آن غریبی و آن بی نشانی ات ! آن عکسهای پر شده از مهربانی ات
شاید خدا بخواهد و من با زبان شعر ... دِین ام به چشمهای شما را ، ادا کنم
من قول داده ام به دلم! زود میرسی ! قبل از ظهور حضرت موعود می رسی
کاری نکن که دلخوشی ام زیر و رو شود ! من قول داده ام که به قولم وفا کنم
این شعرهای خسته ی من در فراق تو ... چون مرگ های سرزده، لبریز وحشت اند
هر شب هزار مرتبه می خوانمت وَ بعد...باید هزار دفعه برایت دعا کنم
امشب جنون به شاعری ام چنگ می زند...لبنان ِ چشمهای تو را خواب دیده ام
اما دوباره نیستی و صبح می شود ... یعنی دوباره دلخوشی ام را رها کنم؟
از سیب های سبز عبایت به من بده ! بگذار تا بهشت خیالت سفر کنم
بگشای در که باغ و گلستانم آرزوست...مگذار پشت فاصله ها پا به پا کنم
آتش گرفته اند _ببین !_ دستهای من ! از این تبی که درتن شعرم دویده است
فکری به حال این همه هجران بکن که من ، فکری به حال سوختن واژه ها کنم