چنان مچاله کند زندگی تورا     که دگر
هوای زندگی از سر به در کنی   یکسر
 
نه یاری ات کند آن کس که یاورش دانی
نه باورت کند آن کس که داری اش باور

 صدای هق هق تنهایی ات که می پیچد
شنیده می شود از آن حدیث پنبه وسر
 
ومی رسی توپس از رنج سال های دراز
به درک تازه ای ازپینه های دست پدر

 
برای کهنه سرودن بهانه بهترازین ؟
که زخم کهنه ندارد زبان از این نوتر

 
کنار هم به خوشی روزگارشان سپری است
هراس مرده ی ما و همیشه زنگ خطر
  
بیابه ذکردعا صادقانه بنشینیم
درآرزوی طلوعی زمشرقی دیگر
 

میان سفره ندارد غزلسرای فقیر
به جزهمین دوسه مصرع برای یک قیصر


ارغوان
اردیبهشت92