ای سَـــحَر در سینـــه ی احساس ها
شــــعر تر در ســــینه ی احساس ها
ای تمـــاشـــائی تـــرین فــانـــوس ها
روشـــنائی بخـــش اقیـــانـــوس ها
طُـــرفــــه دســــتاورد معصــــومیّتی
ازدهــــار فـــــرد معصـــومیـّــتی
مرهـــم روح جریحـــت داغ هـــاست
گنبــــد روی ضریحــــت داغ هـاست
مِـــهر تــو در سیــنه ی آئینه هاست
عِــطر تـــو نوشیـــنه ی آئینه هاست
ای فــــروغ دیـــده ی فانــــــوس ها
غوطه ور در چشمــــت اقیانوس ها
ژرفـــی زخـــم درونـــت حــد نداشت
پســـتی خصـــم زبونـــت حـد نداشت
ای گُــل زخمــــی تــــرین باغ خــــدا
چـــلچــــــراغ بـــــزم ابــــلاغ خــــدا
مثل نبـــض عشق ساری هست یاس
در رگ تـــاریـــخ جـاری هست یاس
یاس در روح غـــزل ها جاری است
یاس در ضرب المثل ها جاری است
قبـــله گاه یاس چــون روی خداست
عِـــطر ناب یـــاس ها بــوی خداست
یاس از حــــیّ بـن یقــــظان برده دل
از نهــادســــتان ایمـــــان بُــــرده دل
یاس بُــــر خورده ســـت با بوی خدا
هســـــت تنـــــها یاس بانـــــوی خدا
یاس نبــــض کــــوثر بالــندگی است
یاس تلخــــیص البـــیان بندگی است
یـــــاس مفــــتاح الجــــنان آدم است
یاس جــــان جـــان جــــان آدم است
می درخشـــــد یـــــاس در بــزم خدا
می شــــود انـــــباز بــا عـــــزم خدا
یـــــاس می بالــــد به نوری لم یزل
دارد از ایـــن رو ظهــــوری لم یزل
یاس زیــــبا ، یـاس ، لایـق می پرد
بـــال در بـــال شقـــایـق می پرد
خسته هیچ آیینه ای ازیـــاس نیست
خلسه ی احساس گل را داس نیست
انـــــس دارد دل به استیـــناس یاس
می کشد روحم پَر از احســاس یاس
داس ها راهیچ شرم از یاس نیست
داس ها راجرعه ای احساس نیست
آوخ آوخ سیــــنه مجمـــر می شود
یاس در آتــــش شنــــاور می شود
رغـم کـــــج اندیشـــــی بد کیش ها
یاس می آســـــاید ازتشـــــویش ها
آسمان زد بوســـه بر پاجوش یاس
عشق گل کرده است درآغوش یاس
عشق پیـــــرنگ کمــــالات خداست
در حقیـــقت عشـق مشکاة خداست
یاس دارد ریشـــه در اعماق عشق
بســـتــه از روز ازل میـــثاق عشق
ریشــــه دارد یاس در الیــــاس ها
جـاری اند الــــیاس ها در یاس ها
بت پرســــتانی که بــت گردیده اند
دشمن « مَنْ لَمْ یَمُتْ »گردیده اند
مَنْ یَکُنْ خَصْمَــــاَ لِحَـــیٍّ لَا یَمُوت
یَسْتَـــــقِرُّ فِـــــی مَقَــــرِّ الْعَنْکَبُوت
کاشکی در لاشــــه بودن داشتــند
کاش میل حـــق ستــــودن داشتند
آدمـــی از ظـــــنِّ بد گمـــــراه شد
او کـــــلاغی ظــــنِّ بَــد روباه شد
«ظن ذلیلی» واقعـا گمراهی است
پیرو ظن در رهی گم ،راهی است
آفت ایمـــــان انـــــسان است ظن
چون خوره برجان ایمان است ظن
دست بــــیرون کرد از چند آستین
تا که از دســـــت شمـا کند آستین